Niewłaściwe postawy rodzicielskie mają często wpływ na tworzenie się u dziecka negatywnych przekonań kluczowych.
Przekonania kluczowe stanowią istotę naszego sposobu postrzegania siebie, innych ludzi, świata oraz przyszłości. Kształtują się na podstawie doświadczeń. Nie zawsze są one prawdziwe, ale często je tak traktujemy. Dziecko, które doznawało przemocy od rodzica może wytworzyć przekonanie: „Nie można mnie kochać”.
Przykłady innych negatywnych przekonań o sobie:
- „Jestem do niczego”
- „Jestem gorszy”
- „Jestem nieudacznikiem”
- „Nie jestem dość dobry”
- „Niczego nie potrafię zrobić dobrze”
- „Jestem nie chciany”
- „Nie zasługuję by żyć”.
Jeśli postawy rodziców mają tak duże znaczenie w rozwoju dzieci, to się im przyjrzyjmy…
__________________________________________________________________________________________________________________
Możemy wyodrębnić 6 typów oddziaływań rodzicielskich*:
postawę akceptacji, odrzucenia, nadmiernie wymagającą, autonomii, niekonsekwentną, nadmiernie ochraniającą.
Postawa akceptacji
Rodzic akceptuje dziecko takim, jakie ono jest. Stara się, by czuło się ono bezpieczne i kochane.
Zachęca do nawiązywania otwartych, spontanicznych relacji. Jest czuły i wrażliwy na potrzeby dziecka, traktuje go z szacunkiem.
Postawa odrzucenia
Rodzic nie odczuwa przyjemności w przebywaniu z dzieckiem. Jego relacje są chłodne. Nie dostrzega potrzeb dziecka („pobaw się ze mną”, przytul mnie”, „zrozum mnie”). W kontaktach z dzieckiem unika bliskości.
Postawa nadmiernie wymagająca
Rodzic nie toleruje sprzeciwu, akceptuje tylko te poczynania dziecka, które są zgodne z jego oczekiwaniami, nie liczy się z jego możliwościami. Uważa, że zawsze mogło być lepiej. Nie toleruje sprzeciwu. Liczne nakazy, zakazy, kary.
Postawa autonomii
Rodzic pokazuje dziecku różne „drogi” wyboru, ale jednocześnie zachęca do samodzielności. Rozumie potrzebę prywatności. Jego postawa jest partnerska wobec dziecka.
Postawa Niekonsekwentna
Powoduje dystansowanie się emocjonalne dziecka od rodziców, niechęć mówienia o swoich problemach.
Postawa nadmiernie ochraniająca
Rodzic traktuje dziecko jako osobę wymagającą stałej opieki. Nie wierzy, że może ono funkcjonować bez jego wsparcia, pomocy. Żyje w ciągłym lęku i niepewności o dziecko hamując jego aktywność i samodzielność.
Często ta postawa wynika z lękowego podejścia jednego, bądź obojga rodziców do otaczającego świata.
Postawy rodziców umożliwiające radzenie sobie z lękiem to:
⦁ dawanie wyboru
⦁ zachęcanie do uczenia się na błędach i poszukiwaniu własnych rozwiązań
⦁ akceptowanie emocji doświadczanych przez dziecko
⦁ wspieranie nabywania nowych umiejętności
⦁ wzrost samodzielności
A teraz kilka pytań do Was rodzice… 🙂
Jak myślicie…
KIEDY dziecko może zostać samo w domu?
KIEDY może włączyć wtyczkę do kontaktu?
KIEDY może decydować w co się ubiera?
KIEDY może połknąć tabletkę zamiast syropu?